Relikwie Świętych Klary i Franciszka

Zobacz galerię...

W sobotę 4 października w Kościele obchodziliśmy wspomnienie św. Franciszka z Asyżu. W czasie Mszy św. wieczornej, do naszej parafialnej świątyni, zostały uroczyście wniesione relikwie św. Franciszka z Asyżu oraz św. Klary.

Święta Klara urodziła się w Asyżu w 1193 lub 1194 roku. Była najstarszą z trzech córek pana Favarone z rycerskiego rodu Offreduccio i jego żony Ortolany. Jej matka podczas ciąży, w trakcie modlitwy usłyszała słowa: “Nie bój się, gdyż to dziecko zabłyśnie swym życiem jaśniej niż słońce!” Pod wpływem tych słów nadała dziewczynce imię Klara (z języka łacińskiego clara – jasna, czysta, sławna).

Klara wzrastała w atmosferze miłości i pobożności. Gdy miała 12 lat, w Asyżu zaczął swą działalność Jan Bernardone, przyszły św. Franciszek. Z czasem zaczął zdobywać ludzi, którzy poświęcali swe życie Bogu. Klara często spotykała się z nim, by zrozumieć jego słowa. Rodzice, zamożni mieszczanie, daremnie dwa razy usiłowali wydać córkę za mąż. Klara poprosiła bowiem Franciszka, by zwrócił się z prośbą do biskupa Asyżu, aby mogła stać się siostrą Braci Mniejszych. W Niedzielę Palmową 28 marca 1212 roku z całą rodziną poszła do Porcjunkuli. Po poświęceniu palm każdy odbierał palmę z rąk biskupa. Biskup Gwidon podszedł jednak sam do Klary i wręczył jej palmę – był to umówiony wcześniej znak zgody. Tej samej nocy dziewczyna wymknęła się z domu, by oddać życie Chrystusowi. Z rąk św. Franciszka otrzymała zgrzebny habit i welon zakonny. Po pewnym czasie przyłączyła się do niej jej siostra, bł. Agnieszka.

Odmówiła powrotu do domu swoim krewnym, którzy przyjechali, by ją do tego przekonać. Franciszek wystawił siostrom mały klasztor przy kościółku św. Damiana. Pierwszą jego ksienią została Klara. Franciszek bardzo cieszył się z powstania tej rodziny żeńskiej. Kiedy bowiem bracia byli zajęci życiem apostolskim, klaryski miały dla nich stanowić zaplecze pokuty i modlitwy. Zakon nosił nazwę Pań Ubogich, potem nazwano je II Zakonem, a popularnie klaryskami. W 1215 roku Innocenty III nadał zakonowi Klary “przywilej ubóstwa”. Siostry nie mogły posiadać żadnej własności, a powinny utrzymywać się jedynie z pracy swoich rąk. Odtąd San Damiano stało się kolebką nowego Zakonu. Wstępowały do niego głównie córki szlacheckie, pozostawiając wszystko i wybierając skrajne ubóstwo.

Swoje żarliwe modlitwy Klara wspierała surowym życiem, częstymi postami i nocnymi czuwaniami. Dokonywała już za życia cudów – cudownie rozmnożyła chleb dla głodnych sióstr, uzdrawiała je, wyjednała im opiekę Jezusa. Pod koniec życia doznała cudownej łaski; kiedy bowiem nadeszła noc Narodzenia Pańskiego, osłabiona i chora Klara pozostała na swym posłaniu. Otrzymała jednak łaskę widzenia i słyszenia Pasterki, odprawianej w pobliskim kościele przez Franciszka i jego braci. Z tego też powodu św. Klara została patronką telewizji. Po śmierci św. Franciszka cały trud utrzymania zakonu spadł na jej barki.

Klara w klasztorze św. Damiana żyła przez 42 lata. Wyczerpujące posty, umartwienia i czuwania spowodowały, że 11 sierpnia 1253 roku umarła. Następnego dnia odbył się jej uroczysty pogrzeb, któremu przewodniczył papież Innocenty IV. Jej ciało złożono w grobie, w którym przedtem spoczywało ciało św. Franciszka. Już dwa lata później Aleksander IV, po zebraniu koniecznych materiałów kanonizacyjnych, ogłosił ją świętą. Papież dokonał jej uroczystej kanonizacji w Anagni w 1255 roku.

Święty Franciszek z Asyżu (Jan Bernardone) urodził się w Asyżu w 1181 lub 1182 r. w rodzinie Piotra i Joanny Bernardone. Pierwszą połowę swojego życia spędził całkowicie beztrosko. W 1202 r., walcząc o obronę interesów swego miasta podczas wojny między Perugią a Asyżem, został wzięty do niewoli przez perugian. Po rocznym pobycie w więzieniu powrócił do Asyżu bardzo chory. W 1205 r. wyruszył do Apulli z nadzieją zdobycia sławy rycerskiej. Podczas drogi przeżył wewnętrzne nawiedzenie Boga, które wprowadziło go w nową jakość relacji z Bogiem. Zrezygnował z poszukiwania sławy rycerskiej i rozpoczął drogę duchową. Rok po tym wydarzeniu w ruinach kościółka p.w. św. Damiana usłyszał kolejne słowa Boga: "Franciszku, idź i napraw mój Dom, który, jak widzisz, cały ulega zniszczeniu". Odpowiedzią na te słowa był przeprowadzony własnymi rękoma remont pięciu kościołów oraz uczynienie pracy fizycznej formą miłości do Boga. 24 lutego 1208 r. podczas mszy św. pod wpływem słów Ewangelii Franciszek podjął decyzję o podjęciu pracy na niwie apostolskiej i nawoływaniu mieszkańców Asyżu do pokuty i nawrócenia. Wkrótce działalność Franciszka wspomogli inni młodzi mężczyźni, który utworzyli pierwszą wspólnotę Pokutników z Asyżu. W 1209 r. papież Innocenty III ustnie zatwierdził w Rzymie sposób życia asyskich pokutników, dzięki czemu Franciszek mógł w autorytecie Kościoła rzymskokatolickiego świadczyć wobec świata o miłości Boga do każdego człowieka. Po uzyskaniu zatwierdzenia pierwsi franciszkanie zamieszkali najpierw w starej szopie w Rivo Torto, a później w szałasach pod Asyżem wokół malutkiego kościoła p.w. Matki Bożej Anielskiej (Porcjunkula) otrzymanego od benedyktynów. Pod wpływem świadectwa życia św. Franciszka i jego braci w 1211 r. przeżyła swoje nawrócenie św. Klara z Asyżu, która uciekła z domu i w Porcjunkuli z rąk Franciszka przyjęła habit franciszkański, dając w ten sposób początek zakonowi klarysek. W 1217 r. św. Franciszek jako minister generalny nowo powstałego Zakonu Braci Mniejszych zwołał do Porcjunkuli pierwszą kapitułę braci, która zgromadziła ok. 5 tys. zakonników. W 1219 r. Franciszek udał się do Egiptu, by głosić ewangeliczne orędzie pokoju i miłości. Następnie odwiedził Syrię i Ziemię Świętą. Po powrocie do Włoch w 1220 r. zrzekł się urzędu ministra generalnego zakonu i wycofał z działalności apostolskiej. Oddał się intensywniej pokucie i kontemplacji oraz podjął pracę nad Regułą dla zakonników, którą 29 listopada 1223 r. bullą "Solet annuere" zatwierdził papież Honoriusz III. W wigilię tego samego roku Franciszek udał się do Greccio, gdzie wraz z mieszkańcami tej miejscowości przeżył tajemnicę Bożego Narodzenia w przygotowanej przez nich, a dzisiaj powszechnie znanej "żywej szopce". W 1224 r., przebywając na szczycie góry La Verna (Alwernia), Franciszek otrzymał na ciele stygmaty, czyli święte znaki męki Jezusa Chrystusa. Po tym wydarzeniu wszedł w nową fazę doświadczeń duchowych. W 1225 r. schorowany spędził najprawdopodobniej dwa miesiące w ogrodzie klasztoru sióstr klarysek przy kościele p.w. św. Damiana, gdzie ułożył najsłynniejszą średniowieczną pieśń -"Pieśń słoneczną albo pochwałę stworzenia". Poważnie chory przewieziony został do Sieny, gdzie leczono go z postępującej ślepoty. Lekarze okazali się jednak bezradni i Franciszek wrócił do Asyżu. Zmarł 3 października 1226 r. w otoczeniu swych braci, leżąc - z wyboru - na ziemi przy kościele p.w. Matki Bożej Anielskiej. Po śmierci ciało przeniesiono do kościoła św. Jerzego, a po wybudowaniu bazyliki ku jego czci - do jej wnętrza, gdzie spoczywa po dzień dzisiejszy. 16 lipca 1228 r. papież Grzegorz IX ogłosił Franciszka świętym Kościoła rzymskokatolickiego.